Opruimen en chillen

Ook zo genoten van de zon dit weekend? En een flinke dosis vitamine D opgedaan?

Inderdaad, de wind was zeker nog frisjes, maar met een warme jas aan was goed toeven buiten.

En dat deden we! De jongens en ik hebben de tuin opgeruimd. Alle blaadjes, stokjes en takjes hebben we in emmers gedaan (ja, er waait heel wat de tuin in tijdens de winter) en kleine troepjes in de kliko. Ook bleek dat we toch wel heel veel souvenirs (grote takken, dennenappels, eikels) uit het bos hadden verzameld. Zo alles bij elkaar was het best veel.

Zo tijdens het opruimen kwamen we ons vuurkorfje tegen. Een fijn klein ding wat door iemand in een ver land, gerecycled is van oude blikken. Ooit gekocht bij Stoer metaal voor Vaderdag maar nu erg handig. Want we hebben een vuurtje gemaakt. De jongens vonden het maar wat stoer. En, het was lekker warm zo met die frisse wind en het maakte onze volle emmers leeg.

Om het vuur aan te maken gebruikte ik afgeknipte takjes van de lavendelstruikjes, maar een krant of aanmaakblokjes kan natuurlijk ook. Ik moet eerlijk zeggen: het ging wat minder makkelijk omdat ‘ons afval’ natuurlijk wat vochtig was. Maar met wat extra aanmaakhout (wel droog uiteraard) lukte het toch…

Bezig met mijn vuurtje en genietend van de zon in mijn snoet bedacht ik me dat ik nog marshmallow’s uit een kerstpakket in de kelder had liggen. Misschien wel leuk om te….

Djim (rechts) wilde eigenlijk niet op de foto....

Twee takjes waren al snel gevonden om de spekjes aan te prikken en een fijn vier-uur-momentje was geboren. Met papa op de uitkijk dat de jongens niet aan het vuur kwamen, ging ik even de keuken in om een winter-tapatje te creëren.

Ik had nog een partystokbrood (voorgesneden afbakstokbrood, Aldi). En terwijl die 6 minuten afbakte in de oven, zette ik thee, deed marshmello’s in een schaaltje, pelde wat mandarijnen, schonk ik een (gluh)wijntje in, pakte een Frans smeerkaasje en een potje pesto (voor het lente-gevoel). Samen met het stokbrood zette ik alles op een gezellig dienbladje om het buiten lekker op te peuzelen bij het vuur in het zonnetje.

Zo’n marshmallow op een stokje doen en 1,2,3 tellen in of boven het vuur houden was een hele ervaring voor de kleine mannen (4 en 6 jaar). Nou mochten ze ook een keer iets met het vuur! En… snoepen. Wauw! (zoals je misschien weet, ben ik niet zo van de geraffineerde suikers en dus snoep). Maar een keer zo en dan ook nog avontuurlijk is natuurlijk wel helemaal top!

Dat was dus chillen geblazen in onze tuin. De lente is in aantocht, en deze fijne dag hebben we in de pocket!!!

En weet je? Misschien is het komend weekend wel weer zulk lekker weer. Laat je inspireren door mijn verhaal en probeer het ook eens… het is echt leuk!

Heb je geen takken of blad meer in de tuin, loop dan eens door je wijk met de kinderen. Zeker te weten dat je een volle tas bijeensprokkelt!

Heb je geen vuurkorf. Kijk dan eens rond bij de kringloop, Hormbach, Action of van Cranenbroek. Of net als ik: kijk bij Stoer Metaal in de webwinkel (ik zag dat ze in de sale waren! Altijd fijn!)

En als je dan de lucifers in je hand hebt en je staat bij je vuurkorf en je takken. Kijk dan even of de buren thuis zijn en misschien buiten zitten. En hoe de wind staat. Want een vuurtje in je tuin is leuk, maar met je toet in de zon in de rook van iemand anders zitten is niet top.

Heel veel plezier en laat je me weten hoe het was en hoe je het gedaan hebt?

Een foto zou ook vet zijn!!!

Mijn mailbox is er klaar voor: angeliqueversteeg@home.nl

Groetjesssss,

Angelique Versteeg

0647450249

PS Heb je geen tuin en wil je toch even buiten zijn... Kijk dan op mijn blog van 16 februari jl. 

Ontdekkingswandeling: ‘Waar blijft alle regen?’

Wat een nattigheid hè, vorige week. Je gaat je dan bijna afvragen of de zon ooit nog gaat schijnen. Maar het is haar gelukt! We hebben een prachtige week voor de boeg.

Hup, naar buiten zou ik zeggen. Gewoon omdat het zo lekker is, omdat het zo gezond is en… omdat het zo mooi is. Zeker nu, met de lente in aantocht. Het zijn nog maar kleine signalen, maar het begint al echt.

Vanmorgen liep ik met mijn hond ‘de omgekeerde P’. Dat is een ronde van een half uur bij de Vloeddijk in Goirle. In dit buitengebied was het effect van alle regen vorige week nog goed te zien. Volgelopen weilanden, een modderig pad, hoge waterstand. In het dorp en in de wijk krijg je hier niks van mee. Helaas. En toen ontstond het idee van deze blog. Ik nodig alle lezeres uit deze week deze route ook eens te lopen, het liefst met kinderen. Dan duurt hij een uurtje. Het is een goed begaanbare route, ook met een buggy of een bolderkar. En het is zoooo leerzaam en mooi. Dus doe je laarsjes aan en ontdek het:

'Waar blijft al het water van de regen?'

De start van de route is in de Bergstraat (ja mama’s, die straat waar Mama Loes zit). Kom je uit het dorp dan ga je net voorbij huisnummer 130 het zandpad op. Dit is de Vloeddijk. Hier kun je parkeren en begint de wandeling.

Het zandpad volg je helemaal tot het einde..Op een aantal plaatsen zie je ook al meteen het effect van het ontbreken van bestrating en riolering. Auto’s hebben diepe sporen gereden door de plassen. En omdat zand dan modder wordt en wegspattert worden deze kuilen steeds dieper. Bij een straat is dat veel minder.

Bij het stenen bruggetje loop je over de Ley. Deze beek loopt door heel Goirle. Rechts slingert hij door het landschap met water wat uit België komt. Regen uit België!

Links ligt een heel groot akker met veel water erop. Allemaal regen! Dit water moet via de sloten naar de beek bij dat stenen bruggetje waar je net overheen bent gelopen. Maar dat kan niet want ze staan vol water.Dat heeft nog een hele tijd nodig…

Aan het einde van het zandpad kom je op een asfaltweg en ga je links af. Ook hier sloten langs de weg en … weinig plassen en modder! Daarom maken de mensen straten met stenen en asfalt…

De weg maakt een buiging naar rechts en bij het huis met de naam ‘Biediefke’ ga je links.  Als je geluk hebt staan de minipaardjes buiten!

Er lopen twee paden. Het links pad gaan we nemen. Hier loop je tussen de bomen met afgevallen takjes van de storm en blaadjes die in de herfst van de bomen gevallen zijn. En kijk eens omhoog! Wat zijn bomen groot hè! En wat dacht je van die mooie graspluimen!

Het pad slingert naar rechts en naar links door de weilanden waar vroeger altijd koeien graasden.

Dan komt er een pad van links dat langs een beek loopt. Dat ga je in.

Zou je de stroming van het water rechtsaf volgen, dan kom je na een hele lange tijd uit bij… de zee! (Dus daar gaat de regen naartoe!)

Maar we gingen linksaf.

Links zie je een grasvlakte met allemaal kleine slootjes die het water naar de beek brengen.

Als je goed kijkt zie je daar ook veel donkergroen gras. Lange hoge, harde sprieten. Ik noem dit altijd moerasgras (in Brabant heten het biezen). Dit gras groeit altijd op plekken waar het soppig is en je natte sokken krijgt.

En zie je rechts hoe hard het water stroomt? Dat komt omdat de beek zo vol zit.

Als je goed kijkt naar de kant van de beek, zie je dat het gras net boven het water verschillende kleuren heeft. Donker en licht bruin. Het maakt een streep. Zo hoog heeft het water een paar dagen terug gestaan! Vol hè?

Links zie je weer het weiland met veel water en rechts een soort brug. Loop er maar eens op en ervaar hoe snel het water stroomt. Het hekje is dicht, dus je kunt er niet invallen.

Aan de andere kant van de brug zie je een meetlat. De beheerders van het waterschap kunnen dan precies meten hoe hoog het water staat. Dit doen ze iedere dag!

We volgen het pad verder richting de stenen brug en gaan rechtsaf eroverheen. En meteen weer rechtsaf langs de slagboom. We zijn lopen nu aan de andere kant van het water. Lekker warm hier hè? Geen wind, lekker zonnetje. Daarom zwemmen hier vaak eendjes en zwanen en er zit veel vis. Omdat het water hier lekker rustig is (het heeft ineens de ruimte) en het zit in de luwte van de wind.

We lopen voorbij het bruggetje met het hek (op het pad blijven, hier is het niet beveiligd met hekken), langs de slagboom en na 25 meter staat een zwart/geel/wit paaltje van de Gasunie. Hier ga je links af naar de vijver die je ziet liggen. Zie je dat? Er liggen walvissen in!

Nee, het zijn zakken die vol zitten met vies water uit bv de wc. Als het heeeeeel veel regent, dan moet er zoveel water van de straten in de riolering, dan is er soms te weinig plek voor vies water uit de huizen. Om overstroming van de putten op straat tegen te gaan, wordt het water naar deze vijver geloodst. In een

zak, anders wordt 't water van de vijver vies en gaan de vissen dood. Als het weer droog is lopen deze zakken leeg in de putten van de riolering en verdwijnen ze weer onder water.

Ook hier leven veel eendjes, vogels en vissen.

Het water kun je zowel links als rechtsom lopen en vervolgens het pad in wat hierop aansluit. Je komt dan weer uit op het grote zandpad waar we begonnen zijn. Als t goed is zie je je fiets of auto rechts staan.
En nog iets: de paardenbloem. Een van de eerste wilde bloemen in de lente. Maar daarover de volgende keer meer...

Ik hoop dat je van deze wandeling annex avontuur in je eigen dorp gaat ervaren. Laat je weten wat je ervan vond? Een foto zou ook gaaf zijn!

Groetjessss,

Angelique Versteeg
angeliqueversteeg@home.nl